شروین سبطی

"شروین سبطی" شاعر مازندرانی، زاده‌ی سال ۱۳۵۸ خورشیدی در آمل است.

▪نمونه‌ی شعر:

(۱)

ریشه‌هات بر گلو می‌پیچید 

آنجا که خونم را به سپیده‌ای مشکوک فروختم 

و بیداری ِ کوتاه

به قامتت نرسید 

اکنون تنها بادهای سرگردان

از دهان بازمانده‌ام عبور می‌کنند 

پس دیگر چه بگویم...؟

با درختان کهن 

ناگهان برابرم قد می‌کشی 

و اندوهت - آغشته با هزار پرنده‌ی بی‌سر -

در آغوشم 

جا خواهد ماند.

 (۲) 

و عطر پریده از خاطر 

کجای خواب‌هات پراکند 

تا او بیاید وُ کام بگیرد از 

برگ برگ ِ درختانِ خمیده‌ی قامتم.

آهی اما به دورها می‌رود وُ بر نمی‌گردد

اینگونه که سر بر می‌گردانی 

به آنچه دیگر نیست 

و بهار همین نَفَس‌های خون خورده‌ست 

که از ریشه‌هام بالا می‌کشی 

پس می‌دهی به غیاب ِکبوتریش.

(۳)

آه این گلوی پاره پاره چه می‌خواهد 

از بند بند انگشتان خود بپرس _

می‌گشایند هر پرده‌ی قلبم را

در ضربه‌های ِمکرّر ِ ناقوس ِ آخرین 

دیگر چه بگویم 

گیسوت تمام آینه را پوشانده‌ست 

و زیبای جان باخته هنوز

بر دست‌ها می‌درخشد.

(۴)

سنگ آب شود محضرت

در گل شکفته‌ی صدات

چه جویم 

با آن همه رنگ دیوانه 

بخوانَم 

روان و به هرجا 

بخوانَم اما 

بُغضی نانوشته‌ام / در دل

با اندوه ماه و

شیهه‌ی اسبان

(۵)

ماه میان دست‌هاش

     کودکی می‌کند 

     و ردایی سپید 

     آسمان را پوشانده‌ست 

     ابدیتی که در سجده

     قناعت کرده است...

     آتش بزن بر این عود!

     به هر سوش می‌پراکنم و

     از هوش می‌روم.

گردآوری و نگارش:

#زانا_کوردستانی