صابر صدیق شاعر کرد زبان

استاد "صابر صدیق" (به کُردی: سابیر سدیق) شاعر کُرد عراقی‌ست.

   

▪نمونه‌ی شعر:

 (۱)

برای زیستن  

پرچین جسمم را خواهم شکست! 

و در میان خرابه‌های دیگران، 

در میانه‌ی آشوب و بلوا،

جوانه‌های نور و 

نهال نشدن  را برداشت خواهم کرد.

...

برای زیستن  

روحم را در گهواره‌ای پر از درخشش پرورش خواهم داد.

(۲)

او، که شبیه کسی نیست...

در روز چون نسیم می‌وزد

و در شب چون شبنم می‌چکد. 

در آسمان، مقصد پرندگان را می‌داند،

زبان آب‌ها را می‌فهمد،

او، در چشم به هم زدنی، می‌تواند

کهولت را از من بستاند و

جوانی را به دستم بدهد.

او، شبیه هیچکس نیست!

(۳)

دستی پر از گل،

دستی پر از آب،

چشمی پر از اشک،

چشمی پر از نور،

***

ای کاش!

در این هرج و مرج و آشوب.

در این تاریکی و سیاهی،

حقیقتن، خدایی وجود داشت!

که یک دستش پر از گل بود 

و دست دیگرش پر از آب، 

که یک چشمش پر از اشک بود،

و چشم دیگرش پر از نور و روشنی...

***

تا که دیگر نمی‌گذاشت 

در هیچ کجا 

انسانی، انسان دیگری را به قتل برساند،

تا که هیچ‌گاه نمی‌گذاشت 

چهره‌ی زشت جنگ خودنمایی کند. 

***

ای کاش!

حقیقتن خدایی وجود داشت!.

(۴)

من نادان، هم‌زمان با کشیدن سیگار و 

بوییدن رایحه‌ی خوش زمین،

مشغول به نوشتن زندگی‌نامه‌ام شدم!

تا که تمام شد، 

به باد بسپارم که به مادرم برساند...

***

جویباری در نزدیکی‌ام بود 

و هم‌زمان با نوشیدن شراب و 

استشمام رایحه‌ی دلنشین زمین 

مشغول به نوشتن چیزی هستم 

تا که تمام بشود 

بدهم به دست جویبار و 

ببرد برای یارم!

***

افسوس و اندوه!

من نادان،

من دل از دست داده، 

من سکنا گزیده در ویرانه‌ها...

من کولی و آواره 

اکنون، دیگر نه مادری دارم و نه یاری...

(۵)

به‌راستی، آفتاب چه ساعتی طلوع می‌کند؟!

یا که تا غروبگاهان، چند پرنده در آسمان به پرواز در می‌آیند؟!

براستی، مستجاب‌ترین دعا و 

زیباترین آهنگ 

هنگام غم و غصه‌ی مردمان روستایی چه می‌تواند باشد،

تا که من به کودکم بیاموزم؟!

***

به‌راستی،

دختران زیباترند،

یا که گل‌های آفتاب‌گردان؟!

دل مردمان روشن‌تر است،

یا چشمه‌ها؟!

گردآوری، نگارش و برگردان اشعار: 

#زانا_کوردستانی