شعرهایی از زانا کوردستانی

◇ چند شعر کوتاه کُردی از زانا کوردستانی 

(۱)

ئه‌گه‌ر خۆر و مانگم

له ئاسمان باشانۆ

قه‌ت!

دل ناده‌م به هیچ لەنتەری

◇

اگر ماه و خورشید را هم

از آسمان پایین بیاورند

هرگز

دل به هیچ فانوسی نمی‌بندم.

(۲)

شاخانی شاهۆ 

زاخەکانی قەندیڵ 

چاوەکانی عەواڵان

رۆارەکانی سێمێنە و زەرێنە 

بەڕوکانی زاگڕۆس 

هەمویان دایکی منن!

داپۆشەرەم دەکەن

رێ وسانەم دەکەن 

تێرەم دەکەن‌و

لە ئامێزی خوەیان دەگرەن 

پەرژانی دڵەکەمی.

◇

کوه‌های شاهو

صخره‌های قندیل

چمشه‌های عوالان

رودهای سیمینه و زرینە

بلوط‌های زاگرس

مادران من هستند،

می‌پوشاننم

می‌نوشاننم

می‌خوراننم

و در آغوش خود می‌گیرند 

دلمشغولی‌هایم را...

(۳)

به داخودوخان

بەلازیز و بەلالیسک

هه‌مو پڵژیاگ ئه‌بن

...

کوردستان گوڵستان بو.

◇

با غم و غصە 

قاصدک بهاری و گل‌های کوهستانی 

همگی پژمرده می‌شوند 

...

کردستان گلستان بود.

(۴)

له کرمانشان بیم،

یان له تاران،

له مەشهەد بیم،

یان له کاشان،

جیگام ئەگۆڕم 

بڵام رەنگ و خەدە ناگۆڕەمەوە...

◇

در کرمانشاه باشم 

یا که تهران

در مشهد باشم 

یا که کاشان

جا و مکانم را عوض می‌کنم 

رنگ و خویم (اصالت کُردی خودم را) را که نه...

(۵)

خۆزگا ئەم‌توانشت 

لەجیاتی دۆ پێ دەگەڵ هەزار پێ هەڕام‌دەکرد

ئەدی من مەیت نەبووم

که بە نێوانی گۆڕستان دڵخۆش و نۆنگ بێم.

◇

کاش می‌توانستم،

به جای دو پا، 

با هزار پا می‌گریختم!

مگر من جنازه‌ام

که به قبرستان دلخوش باشم.

(۶)

من دلۆپێ بارانم 

هورم

بادم

باخ و گولانم 

چاوه رێتم 

تاوی خۆری چاوەکانت 

له سه‌ر دامه بتوانی.

◇

من قطره‌ی بارانم،

ابرم،

بادم،

باغ و گلستانم،

چشم انتظار تو،

که آفتاب نگاهت را بر من بتابانی...

(۷)

کی ئەڵی ئەۆینداری خەراوە؟!

من خۆ لە ناوانی زانیاری باشه یان ماڵ؟!

تووم ئیختیار کردەوە!

◇

چه کسی گفته عاشقی بد است

من که میان علم بهتر است،

یا ثروت؟!

تو را برگزیده‌ام...

#زانا_کوردستانی